Geriatria jako nowa dziedzina medycyny wewnętrznej została zdefiniowana po raz pierwszy w 1909 r. w Nowym Yorku przez wiedeńskiego lekarza Ignacego Nashera. Jej wyznacznikami są korzystanie z wiedzy o profilaktyce chorób późnej starości oraz skuteczność w rozpoznawaniu i leczeniu zespołów geriatrycznych, występujących u ludzi w tym okresie życia, kiedy na konsekwencje starzenia nakładają się choroby przewlekłe. Powstaje wówczas mozaika wielochorobowości i zależności pielęgnacyjno opiekuńczej.

Na specyfikę obrazu chorób u seniorów wpływa też ich skąpoobjawowość, niecharakterystyczne cechy przeplatane powszechnie manifestowanym osłabieniem, często spotykane ograniczenia w sprawności poznawczej, czyli w sprawności myślenia.

Dla poprawy jakości życia chorych, geriatria posługuje się własnym warsztatem skal diagnostycznych, testów funkcjonalnych i psychoneurologicznych, składających się na tzw. całościową ocenę geriatryczną. W warunkach placówek zamkniętych jest ona prowadzona przez zespół specjalistów (lekarz geriatra, pielęgniarka, rehabilitant, psycholog). Ograniczając skłonność chorych do nadmiernej farmakoterapii, ocena geriatryczna uzupełnia proces leczenia rehabilitacją geriatryczną a także współpracą z opiekunami chorych i z ich wspieraniem. Zwieńczeniem oceny jest włączenie farmakoterapii geriatrycznej.